پذیرفته شده برای ارائه شفاهی ، صفحه 479-492 (14) اصل مقاله (883.29 K)

¹مرتضی سعیدی ابواسحاقی ؛ ²راضیه سعیدی ابواسحاقی

¹دانشجوی دکتری فلسفه دانشگاه تهران، پژوهشگر پژوهشگاه فضای مجازی

²دانش‌آموخته کارشناسی تعلیم و تربیت، دانشگاه فرهنگیان

فیلم ماتریکس (1999) انسانها را به نحوی تصویر میکند که در فضایی کامپیوتری اسیر شده اند و بدن آنها در خمره ای لزجی و مغذی به عنوان منبع انرژی ماتریکس قرار دارد و ماتریکس جهانی میسازد و به ذهن انسانها این را تلقی میکند که همین واقعیت است. فضای ماتریکس را با فضای سایبری و شبکه های مجازی مقایسه کرده ایم که در فضای مجازی نیز واقعیتی شبیه به ماتریکس در حال رقم خوردن است و انسانها در حال تخدیر شدن هستند، تا جایی که زندگی در ماتریکس و زندگی در فضای سایبری همانند زندگی در ناواقعیت است. ناواقعیتی که انسان ها به دلیل تخدیر و احساس لذت خیلی وقت ها نمی خواهند از آن آزاد شوند. در این مقاله بیان شده است که این امکان بر اساس حقیقت سوبژکتیوته و ریاضیاتی شدن جهان و ابژه شدن انسان وقوع پیدا میکند، و فیلم ماتریکس را تذکری هوشمندانه از طرف هنرهفتم برای انسان ها می دانیم.

ماتریکس؛ سوبژکتیویته؛ فضای سایبری؛ ابژه؛ انسان